Księżyc

Księżyc krąży w odległości zaledwie 380 000 km od Ziemi. Jest jedynym ciałem niebieskim, które udało się ludziom odwiedzić. Na Księżycu nie ma wody, atmosfery i w związku z tym zmian pogody. Na jego powierzchni znajdują się góry, kratery, morza zakrzepłej lawy i grube warstwy pyłów.


Księżyc w trzeciej kwadrze. Owietlona jest tylko połowa powierzchni Księżyca. Linia rozdzielająca połówki: oświetloną i zacienioną nazywa się Terminatorem.


Widok na Księżyc w pełni z orbity okołoziemskiej. Takie obrazki mogą oglądać np. załogi stacji kosmicznych.


Wielki krater na "widzialnej" stronie Księżyca. Nosi nazwę Kopenika - wielkiego polskiego astronoma.


Obraz Księżyca utworzony z dwu fotografii - każda robiona była wtedy gdy widać było z Ziemi tylko pół księżycowej tarczy. Widać wiele szczegółów, bo tarcza nie jest oświetlona "z przodu" i utworzyły się cienie.


Harrison Schmidt, astronauta amerykański zbiera próbki skał księżycowych za pomocą specjalnego urządzenia podczas misji Apollo 17 w grudniu 1972 roku.


Naukowcy mogą obliczyć za pomocą komputerów, co by się stało, gdyby planeta rozmiarów Marsa uderzyła w tworzącą się Ziemię (tak najprawdopodobniej zyskaliśmy Księżyc). Na ilustracji przedstawiono wynik zderzenia. Widać Ziemię i długi łańcuch pouderzeniowych odłamków skalnych; są to odpryski zewnętrznych części zderzających się planet ciągnące się za Ziemią jak ogon. Całe żelazne wnętrze praksiężyca zostało wchłonięte przez jądro Ziemi, a "duża resztka" skalistego materiału przerodziła się w Księżyc.


W przyszłoci na Księżycu mogą być zbudowane obserwatoria astronomiczne. Tak może wyglądać księżycowa stacja do obserwacji Słońca.


Zaćmienie Księżyca - jego tarcza jest miedzianoczerwona. Księżyc nigdy, nawet podczas zaćmień, nie jest całkowicie ciemny, bo oświetla go część słonecznego światła rozproszonego w ziemskiej atmosferze.