Ziemia

Ziemia obserwowana przez sondę kosmiczną Galileo. Pod białymi chmurami można zauważyć Amerykę Południową.

Satelitarne zdjęcie Ziemi przedstawia ogromną burzę nad Pacyfikiem. Takie zdjęcia służą między innymi do prognozowania pogody.

Zdjęcie Sycylii i wulkanu Etny. Widoczny dym to efekt wielkich erupcji tego jednego z trzech czynnych europejskich wulkanów (lipiec-sierpień 2001).

Ziemia widziana z powierzchni księżyca przez załogę misji kosmicznej Apollo 17

Ziemia widziana przez załogę misji kosmicznej Apollo 17 z ponad 40000 km.

To zdjęcie przedstawia ziemską plazmosferę.

Wielka burza piaskowa nad Atlantykiem. Zdjęcie satelitarne wykonane przez satelitę meteoroligcznego.

Komputerowa animacja otrzymana na podstawie badań i zdjęć satelitarnych przedstawia zanieczysczenie ziemskiej atmosfery nad Ameryką Północną i Południową.

Zdjęcie dziury ozonowej nad Antarktydą. Od ostatnich pomiarów naukowcy zauważyli delikatne pomniejszenie się dziury, ale jest to tylko przejściowe, gdyż zanieczyszczenie ziemskiej atmosfery powoduje ciągłe powiększanie jej.

Artystyczna wizja zanieczyczonej ziemskiej orbity przez "odpadki" w postaci satelitów i ich szczątków.

Zdjęcie satelitarne Europy przedstawiające "zanieczyszczenie" światłem. Polska nie jest co prawda tak "skażona" jak zachodnia Europa, ale z łatwością można dostrzec największe miasta naszego kraju.

Satelitarne zdjęcie ziemi nocą. Z łatwością można dostrzec największe metropolie świata.

Pomiędzy nowiem a pełnią widzimy dokładnie połowę oświetlonego globu księżycowego. Księżyc wygląda jak półkole. Z Ziemi widać ćwierć księżycowej powierzchni i dlatego tradycyjnie taka faza nazywa się kwadrą; pierwsza kwadra następuje po nowiu przed pełnią, trzecia - między pełnią a nowiem.

Przypływy oraz odpływy są wynikiem przyciągania oceanów przez Słońce i Księżyc. Pryzciąganie Księżyca jest silniejsze po tej stronie, na której on się znajduje. środek Ziemi jest nieco słabiej przyciągany niż jej powierzchnia po tej stronie, a powierzchnia po stronie przeciwnej - jeszcze słabiej. W rezultacie działanie Księżyca "rozciąga" Ziemię.

Pojęcie sfery niebieskiej pomaga astronomom określać położenie gwiazd na niebie. Rektascensja jest mierzona od punktu barana - w marcu w tym miejscu Słońce przecina równik.

Gdy Ziemia biegnie o orbicie wokół Słońca, wygląd gwiezdnego nieba oglądanego z ustalonego na niej miejsca powoli zmienia się.

Gwiazdozbiory widoczne przez cały rok na półkóli północnej.